Δάφνη το ιερό φυτό του Απόλλωνα
Λάουρος ο ευγενής, Βάγια, ή απλά δάφνη, είναι ένα αρωματικό φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές αντισηπτικές, αντιφλεγμονώδεις και καταπραϋντικές, ιδιότητες των φύλλων και των καρπών του. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων, έτσι ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή.
Όταν ο Απόλλωνας συνάντησε τη νύμφη Δάφνη κόρη της Γαίας και του ποταμού Πηνειού και αχώριστη συντρόφισσα της θεάς Άρτεμης, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και την ερωτεύτηκε. Η νύμφη δεμένη με αγνότητας όρκο, δεν ανταποκρίθηκε στο ερωτικό κάλεσμα του θεού και κατέφυγε στο δάσος, όπου ο Απόλλωνας την κυνήγησε με πείσμα. Τη στιγμή που την πλησίαζε η Δάφνη επικαλέστηκε τον πατέρα της και τον παρακάλεσε να τη σώσει από το αγκάλιασμα του θεού. Ο Πηνειός λυπήθηκε την κόρη του και τη μεταμόρφωσε σε λυγερόκορμο δέντρο. Τότε, ο απαρηγόρητος Απόλλωνας αγκάλιασε τη μεταμορφωμένη κόρη κι ορκίστηκε ότι η δάφνη θα ήταν πλέον το ιερό του δέντρο και ότι θα φορούσε ένα δάφνινο στεφάνι παντοτινά.
Η ιέρεια των Δελφών, η Πυθία, μασούσε φύλλα δάφνης ή ανάπνεε τον καπνό από καιόμενη δάφνη για να πέσει σε έκσταση και να δώσει τους χρησμούς της. Οι αρχαίοι Έλληνες την θεωρούσαν σύμβολο σοφίας και ευημερίας και προστάτευε τα σπίτια από την κακοτυχία και τους κεραυνούς. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι από το ξύλο της έφτιαχναν μπαστούνια και τρυπάνια γιατί δεν φθειρόταν. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι τα φύλλα της δάφνης είναι θερμαντικά και καταπραϋντικά και πως τα ξεραμένα φύλλα έχουν πιο δυνατό άρωμα από τα φρέσκα. Τα συνιστούσε εναντίον των ρευματισμών,της αρθρίτιδας, της δυσπεψίας και της αεροφαγίας.
Η λέξη Bachelor, πτυχίο πρώτης βαθμίδας, που έχουν οι Άγγλοι προέρχεται από τις λέξεις Bacca-laureus που σημαίνει καρπός δάφνης γιατί και αυτοί είχαν το φυτό ως σύμβολο σοφίας. Οι Βεδουίνοι της ερήμου γνώριζαν το φυτό και έβαζαν στον καφέ τους ένα φύλλο δάφνης για να τον αρωματίσουν. Τα φύλλα της δάφνης χρησιμοποιούνται στην μεσογειακή κουζίνα ως άρτυμα για να νοστιμίζουν όσπρια, ψαρικά, σάλτσες και κρέατα.
Η δάφνη δρα ως αντισηπτικό, σπασμολυτικό, αρωματικό, πεπτικό, χολαγωγό και εφιδρωτικό. Τα φύλλα και οι καρποί δρουν τονωτικά στην λειτουργία της πέψης. Υπό μορφή πομάδας ή αλοιφής βοηθά εναντίον των ρευματισμών. Η σκόνη των φύλλων όταν πουδράρεται πάνω σε έλκη επιταχύνει την επούλωσή τους. Σε εσωτερική λήψη, βοηθά σε προβλήματα κολικού, δυσπεψίας, μετεωρισμού, ανορεξίας, καταρροών, βήχα και κρυολογημάτων. Εξωτερικά, βοηθά σε μώλωπες, θωρακικές λοιμώξεις, πιτυρίδα, στοματικά έλκη, δύσκαμπτους μύες και διαστρέμματα. Το αιθέριο έλαιο της δάφνης βοηθά στην συγκέντρωση όταν διαβάζουμε. Τέλος, το έλαιο της δάφνης είναι πολύ καλό για τα μαλλιά, στα οποία προσδίδει λάμψη, τα κάνει απαλότερα και εμποδίζει την τριχόπτωση.
Λάουρος ο ευγενής, Βάγια, ή απλά δάφνη, είναι ένα αρωματικό φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές αντισηπτικές, αντιφλεγμονώδεις και καταπραϋντικές, ιδιότητες των φύλλων και των καρπών του. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων, έτσι ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή.
Όταν ο Απόλλωνας συνάντησε τη νύμφη Δάφνη κόρη της Γαίας και του ποταμού Πηνειού και αχώριστη συντρόφισσα της θεάς Άρτεμης, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και την ερωτεύτηκε. Η νύμφη δεμένη με αγνότητας όρκο, δεν ανταποκρίθηκε στο ερωτικό κάλεσμα του θεού και κατέφυγε στο δάσος, όπου ο Απόλλωνας την κυνήγησε με πείσμα. Τη στιγμή που την πλησίαζε η Δάφνη επικαλέστηκε τον πατέρα της και τον παρακάλεσε να τη σώσει από το αγκάλιασμα του θεού. Ο Πηνειός λυπήθηκε την κόρη του και τη μεταμόρφωσε σε λυγερόκορμο δέντρο. Τότε, ο απαρηγόρητος Απόλλωνας αγκάλιασε τη μεταμορφωμένη κόρη κι ορκίστηκε ότι η δάφνη θα ήταν πλέον το ιερό του δέντρο και ότι θα φορούσε ένα δάφνινο στεφάνι παντοτινά.
Η ιέρεια των Δελφών, η Πυθία, μασούσε φύλλα δάφνης ή ανάπνεε τον καπνό από καιόμενη δάφνη για να πέσει σε έκσταση και να δώσει τους χρησμούς της. Οι αρχαίοι Έλληνες την θεωρούσαν σύμβολο σοφίας και ευημερίας και προστάτευε τα σπίτια από την κακοτυχία και τους κεραυνούς. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι από το ξύλο της έφτιαχναν μπαστούνια και τρυπάνια γιατί δεν φθειρόταν. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι τα φύλλα της δάφνης είναι θερμαντικά και καταπραϋντικά και πως τα ξεραμένα φύλλα έχουν πιο δυνατό άρωμα από τα φρέσκα. Τα συνιστούσε εναντίον των ρευματισμών,της αρθρίτιδας, της δυσπεψίας και της αεροφαγίας.
Η λέξη Bachelor, πτυχίο πρώτης βαθμίδας, που έχουν οι Άγγλοι προέρχεται από τις λέξεις Bacca-laureus που σημαίνει καρπός δάφνης γιατί και αυτοί είχαν το φυτό ως σύμβολο σοφίας. Οι Βεδουίνοι της ερήμου γνώριζαν το φυτό και έβαζαν στον καφέ τους ένα φύλλο δάφνης για να τον αρωματίσουν. Τα φύλλα της δάφνης χρησιμοποιούνται στην μεσογειακή κουζίνα ως άρτυμα για να νοστιμίζουν όσπρια, ψαρικά, σάλτσες και κρέατα.
Η δάφνη δρα ως αντισηπτικό, σπασμολυτικό, αρωματικό, πεπτικό, χολαγωγό και εφιδρωτικό. Τα φύλλα και οι καρποί δρουν τονωτικά στην λειτουργία της πέψης. Υπό μορφή πομάδας ή αλοιφής βοηθά εναντίον των ρευματισμών. Η σκόνη των φύλλων όταν πουδράρεται πάνω σε έλκη επιταχύνει την επούλωσή τους. Σε εσωτερική λήψη, βοηθά σε προβλήματα κολικού, δυσπεψίας, μετεωρισμού, ανορεξίας, καταρροών, βήχα και κρυολογημάτων. Εξωτερικά, βοηθά σε μώλωπες, θωρακικές λοιμώξεις, πιτυρίδα, στοματικά έλκη, δύσκαμπτους μύες και διαστρέμματα. Το αιθέριο έλαιο της δάφνης βοηθά στην συγκέντρωση όταν διαβάζουμε. Τέλος, το έλαιο της δάφνης είναι πολύ καλό για τα μαλλιά, στα οποία προσδίδει λάμψη, τα κάνει απαλότερα και εμποδίζει την τριχόπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου