Βαλεριάνα.

Βαλεριάνα: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις...

Η βαλεριάνα είναι ένα φυτό που η χρήση του μας είναι γνωστή από τους αρχαίους Έλληνες. Στη συνέχεια, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τη βαλεριάνα ως θεραπεία για τα πεπτικά προβλήματα που παρουσίαζαν, καθώς και για τις κράμπες  και για την αντιμετώπιση της δυσφορίας του ουροποιητικού συστήματος.

Παρά το γεγονός ότι το φυτό έχει πολλές θεραπευτικές  ιδιότητες, είναι οι καταπραϋντικές επιδράσεις του στον οργανισμό κυρίως στον έλεγχο της αϋπνίας και του άγχους, που έχουν κάνει δημοφιλή τη βαλεριάνα. Πρόκειται για ένα εγγενές στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία φυτό, το οποίο μπορεί να καλλιεργηθεί σε οποιαδήποτε περιοχή και σε οποιοδήποτε κλίμα. Συνήθως αναπτύσσεται σε 60 εκατοστά ύψος και παράγει μικρά τσαμπιά των λουλουδιών, πολύ αρωματικά και με γλυκό άρωμα, σε χρώμα λευκό, ροζ ή μοβ.

Το μέρος που χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς είναι οι ρίζες που είναι τρυφερές και έχουν πολύ μικρή οσμή.
Η ρίζα της βαλεριάνας έχει πολλές ιδιότητες που είναι ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά πρέπει να καταναλώνονται με προσοχή. Μεταξύ των ιδιοτήτων της βαλεριάνας μπορούμε να αναφέρουμε:

Χρησιμεύει για να ηρεμήσει ορισμένους τύπους πόνου ακόμα και κατά την έμμηνο ρύση τις κράμπες, τον πυρετό και τα στομαχικά έλκη. Οι ιδιότητες της βοηθούν στην αντιμετώπιση της γρίπης και των συμπτωμάτων της. Η βαλεριάνα έχει χαλαρωτικές ιδιότητες που βοηθούν στην ανακούφιση των πονοκεφάλων. Αυτές οι καταπραϋντικές ιδιότητες της βαλεριάνας χρησιμεύουν επίσης για να καταπολεμηθεί τι άγχος. Χρησιμοποιείται επίσης για την πρόκληση ύπνου, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις  μπορεί να είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν και σε μερικούς  οργανισμούς η πρόκληση  ύπνου  μπορεί να είναι  ιδιαίτερα έντονα. Κυρίως, όμως η βαλεριάνα έχει ιδιότητες που επηρεάζουν το κεντρικό σύστημα του  ανθρώπινου οργανισμού και χαλαρώνει τους μυς και ανακουφίζει από το άγχος. Ακόμη, έχει ιδιότητες που βοηθούν στην καταπολέμηση των διαταραχών της ελλειμματικής προσοχής και του συνδρόμου χρόνιας κοπώσεως. Επιπλέον, το εκχύλισμα της ρίζας της βαλεριάνας χρησιμοποιείται για την ελαχιστοποίηση οιδημάτων του εγκεφάλου σε ασθενείς με Alzheimer σε ανάπτυξη. Τέλος η βαλεριάνα χρησιμοποιείται επίσης στην κτηνιατρική, βοηθώντας να αποβληθεί το άγχος και η πίεση του αίματος σε σκύλους.

Οι ιδιότητες της βαλεριάνας έχουν άμεση σχέση με το νευρικό σύστημα και ως εκ τούτου τον εγκέφαλο. Άν και δεν υπάρχουν πολλές επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητά της, η βαλεριάνα χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαφόρων προβλημάτων  που σχετίζονται με το νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο, όπως το άγχος, το ψυχολογικό στρες, η γενική νευρικότητα, η διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής, το σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως και το τρέμουλο στα χέρια.

Η  βαλεριάνα έχει  μελετηθεί από Κινέζους επιστήμονες, με σκοπό τη θεραπεία του Alzheimer και έχει ανακαλυφθεί ότι η ρίζα της βαλεριάνας βοηθά στην πρόληψη της φλεγμονώδους  αντίδρασης του εγκεφαλικού φλοιού. Είναι γνωστό ότι αυτό το είδος  της φλεγμονής παίζει σημαντικό ρόλο στην  ανάπτυξη της νόσου  Alzheimer.

Η βαλεριάνα μπορεί να έχει διαφορετικές επιδράσεις στο σώμα όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα.  Πρέπει να υπάρξει αυξημένη προσοχή και να μην χρησιμοποιείται βαλεριάνα μαζί  οποιοδήποτε φάρμακο που έχει επιπτώσεις στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως  τα αντικαταθλιπτικά και τα αντισταμινικά.  Η χρήση της πρέπει επίσης να αποφεύγεται όταν λαμβάνετε αντιμυκητιασικά και φάρμακα για τη μείωση της χοληστερόλης, καθώς το ήπαρ απελευθερώνει ορισμένα ένζυμα για να αφομοιώσει βαλεριάνα και αυτά τα ένζυμα μπορεί να μεταβάλλουν τις επιδράσεις των φαρμάκων αυτών.

Η κατανάλωση της βαλεριάνας μπορεί να προκαλέσει αυξημένο αίσθημα παλμών,  πονοκέφαλο και στομαχικές διαταραχές. Η χρήση της θα πρέπει να αποφεύγεται από εγκύους ή θηλάζουσες γυναίκες.

Μέντα

Μέντα: Το θαυμαστό φυτό με τις χίλιες ιδιότητες.

Η μέντα είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα στον κόσμο. Καλλιεργείται παντού και χρησιμοποιείται για να νοστιμίσει σχεδόν οτιδήποτε. Κατάγεται από την Ασία και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Το όνομα μέντα προέρχεται από το λατινικό mentha, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό μίνθη. Συναντάται και με την ονομασία ηδύοσμος.
Υπάρχουν 26 περίπου είδη μέντας.
Στην Ελλάδα, τα κυριότερα είδη είναι η Μίνθη η πιπερώδης, από της οποίας τα φύλλα και τα άνθη παίρνουμε το       λάδι, που περιέχει μινθόλη και χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική, την ποτοποιία και την ιατρική.
Η Μίνθη η γλήχων, που χρησιμοποιείται κυρίως για να αρωματίζονται τα φαγητά.
Η Μίνθη η αρουραία που είναι διαδεδομένη στους κάμπους και στους αγρούς.
Η Μίνθη η στρογγυλόφυλλος που ανθίζει το καλοκαίρι και συλλέγεται το φθινόπωρο και συναντάται σε χέρσες περιοχές και αναχώματα ως αγριόχορτο.

Η καλλιέργεια της μέντας για παραλαβή αιθέριου ελαίου άρχισε στην Ελλάδα το 1956. Η πρώτη φυτεία δοκιμαστικής καλλιέργειας, εγκαταστάθηκε σε έκταση 90 στρεμμάτων του Σταθμού Γεωργικής Ερεύνης Αλιάρτου (Κωπαϊδας). Από εκεί και έπειτα ,η μέντα καλλιεργείται και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Η μέντα αναφέρεται ως μαλακτικό του στομάχου, στον πάπυρο Έμπερς, το αρχαιότερο ιατρικό κείμενο, στην αρχαία Αίγυπτο. Από εκεί, η μέντα πέρασε στην Παλαιστίνη, όπου χρησίμευε σαν μέσο πληρωμής των φόρων.

Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, ο χριστός απευθυνόμενος στους Φαρισαίους αναφέρει τη μέντα:<<Πληρώνετε φόρους μέντας...Αλλά δεν ενδιαφέρεστε για τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού>>.
Κατά την ελληνική μυθολογία, ο Πλούτωνας, ο θεός του Άδη, ερωτεύτηκε την όμορφη νύμφη Μίνθη. Η γυναίκα του Πλούτωνα, Περσεφόνη, ζήλεψε τη Μίνθη και τη μεταμόρφωσε σε φυτό.Ο Πλούτωνας, μη μπορώντας να την επαναφέρει στη ζωή, της χάρισε υπέροχο άρωμα.

Κατά μια άλλη εκδοχή, η Μίνθη ήταν Νύμφη του υποχθόνιου κόσμου, που ο Άδης επιζήτησε να κάνει ερωμένη του. Η Περσεφόνη η κατ' άλλους συγγραφείς, η Δήμητρα καταδίωξε  τη Μίνθη και την ποδοπάτησε ή  όπως λένε άλλοι, την κατακρεούργησε. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της, ο Άδης δεν έκανε καμία  κίνηση για να τη βοηθήσει. Περιορίστηκε να τη μεταμορφώσει σε ένα φυτό, που ξαφνικά φύτρωσε για πρώτη φορά στο βουνό Μίνθη της Τριφυλίας. Είναι η γνωστή μέντα, αφιερωμένη από τότε στο θεό του σκοταδιού.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να προσθέτουν μέντα στο γάλα για να το συντηρούν και πρόσφεραν το βότανο ύστερα από ένα γεύμα ως χωνευτικό.
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό.

Οι Έλληνες επίσης, τη θεωρούσαν αναζωογονητική για το μυαλό και φάρμακο για τον πονοκέφαλο (μία αντίληψη που ισχύει έως και σήμερα).
Ο Πλίνιος υποστήριζε ότι η μέντα αναζωογονεί το πνεύμα και σύστηνε την παρουσία της στις αίθουσες ασθενών, ώστε να διευκολύνεται η ανάρρωσή τους. Ο Διοσκουρίδης τη θεωρούσε θερμαντική και κατά συνέπεια αφροδισιακή.

Οι Κινέζοι και οι Άραβες γιατροί χρησιμοποιούσαν τη μέντα ως τονωτικό και χωνευτικό, του βήχα και του πυρετού. Οι Άραβες ιδιαίτερα, λατρεύουν τη μέντα και τη θεωρούν ως ιδιαίτερα αφροδισιακή.

Η  Σεχραζάτ, που διηγούνταν στο Σουλτάνο τις ιστορίες στις Χίλιες και Μία Νύχτες, οφείλει ίσως τη ζωή της σε μερικά φλιτζάνια μυρωδάτο τσάι μέντας, που της σερβίριζαν κάθε μέρα, πριν ξημερώσει, την ίδια πάντα ώρα, για να μπορεί  να συνεχίζει τις ιστορίες του Σεβάχ του Θαλασσινού και του Αλαντίν. Ακόμη και ο Σαίξπηρ την αναφέρει, μαζί με τη λεβάντα και το δεντρολίβανο, ως διεγερτικό για τους κυρίους της μέσης ηλικίας.

-Μπορεί να έχει θετική επίδραση στα συμπτώματα του πολυ-κυστικού συνδρόμου ωοθηκών.
-Για τη θεραπεία της διάρροιας, γαστρικό πυρετό ή τοξικές λοιμώξεις.
-Φαίνεται ότι βοηθάει τη μνήμη, για αυτό το λόγο συνιστάται σε περιόδους εξετάσεων.
-Είναι βοηθητική στους πονοκεφάλους κ.α.

Δυόσμος

Δυόσμος ο αρωματικός, ευεργετικός και θεραπευτικός

Ο δυόσμος ανήκει στην οικογένεια της μέντας και έχει τις ίδιες αρωματικές ιδιότητες. Μαζί με το βασιλικό, είναι από τα πιο διάσημα αρωματικά χόρτα. Ονομάζεται  ακόμα βασιλικός της Βηθλεέμ και Μέντα της Παναγίας.
. Φυτρώνει μόνο του σε υγρούς  και ορεινούς τόπους, αλλά συνήθως καλλιεργείται σε κήπους και σε γλάστρες για να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική ως καρύκευμα.
Υπάρχουν πάνω από 30 διαφορετικές ποικιλίες δυόσμου. Τα φύλλα του δυόσμου, φρέσκα ή αποξηραμένα, χρησιμοποιούνται στη μαγειρική (σε κεφτέδες, γεμιστά, σάλτσες, κρεατόπιτες, ροφήματα, αρωματικά ξίδια κλπ),στη φαρμακοβιομηχανία ως βελτιωτικό γεύσης και οσμής, σε διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα (παστίλιες για το βήχα, σιρόπι για γαργάρες κλπ.) και στην αρωματοβιομηχανία για τον αρωματισμό σαπουνιών και την παρασκευή αρωμάτων. Το άρωμα του δυόσμου παρασκευάζεται και συνθετικά σε εργαστήρια και χρησιμοποιείται επίσης σε πολλά προϊόντα (π.χ. στις οδοντόκρεμες).

Ο δυόσμος χρησιμοποιήθηκε από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν το τραπέζι τους με δυόσμο πριν  καθίσουν να φάνε, αλλά έφτιαχναν με αυτόν και μύρο. Τον 6ο αιώνα πρωτοεμφανίζονται ειδικές κρέμες καθαρισμού δοντιών με πρώτη ύλη το δυόσμο.
Οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι απέδιδαν σε αυτόν πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, αλλά συνήθιζαν να αρωματίζουν και το νερό στο οποίο έκαναν μπάνιο. Οι Άγγλοι έφτιαχναν περίφημες σάλτσες. Στην Κρήτη τον λένε μπάλσαμο και τον χρησιμοποιούν σε πολλά γλυκά με βάση το ανθότυρο.
Ο δυόσμος είναι ένα είδος φυτού πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα, με ωραίο και ευχάριστο άρωμα, το οποίο καλλιεργείται σε αυλές και κήπους, μαζεύεται όλο το χρόνο και μπορούμε να τον έχουμε πάντα  φρέσκο σε μια γλάστρα, ή να τον αποξεράνουμε σε ένα βάζο.

Στον δυόσμο αποδίδονται πολλές ευεργετικές ιδιότητες,όπως καταπολέμηση των πόνων του στομάχου και των κολικών του νεφρού, της ναυτίας, του λόξυγκα. Επίσης προσφέρει πολλά κατά της νευρώσεων και τις διάφορες εκδηλώσεις της, πονοκέφαλοι, αϋπνίες, σπασμοί, τρεμούλες, ημικρανίες, ταχυπαλμίες.
Τονώνει τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος, του ήπατος και της χολής, βοηθά στην αποβολή των εντερικών αερίων.Χρησιμοποιείται κατά της διάρροιας των πόνων της περιόδου και για την ανακούφιση από ρευματισμούς, σε περιπτώσεις αμυγδαλιτιδας, ουλίτιδας και φλεγμονές του ρινοφάρυγγα.Επίσης  ανακουφίζουν τους πόνους των ρευματισμών αν τα τρίψουμε στις κλειδώσεις και σταματούν τον πονοκέφαλο αν τα τρίψουμε στο μέτωπο. Είναι τονωτικός χωνευτικός, καταπραϋντικό του στομάχου,αντισπασμωδικό, σταματάει τον λόξυγκα ενώ η μάσηση των φύλλων του ανακουφίζει από τις ημικρανίες και τον πονόδοντο.

Χαμομήλι

Ένα ευεργετικό βότανο με πολλές ιδιότητες.

Το χαμομήλι  είναι ένα από τα πιο ευεργετικά βότανα με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες.
Πήρε το όνομα του από το άρωμά του και την χαμηλή ανάπτυξή του (μήλο του εδάφους).
Ταπεινό σε εμφάνιση, αλλά με πολύ σημαντικές ιδιότητες, θεωρείται από τα πιο χρήσιμα φαρμακευτικά φυτά Η δράση του εξάλλου είναι γνωστή από την αρχαιότητα, καθώς οι αρχαίοι Έλληνες εκμεταλλεύονταν τις πολύτιμες και καταπραϋντικές του ιδιότητες. Σύγχρονες έρευνες επαληθεύουν την χρησιμότητα του χαμομηλιού ως φάρμακο σε ένα ευρύτατο φάσμα παθήσεων.
Αξίζει να σημειωθεί  ότι το χαμομήλι μεταξύ άλλων περιέχει κάλιο, μαγνήσιο και ασβέστιο.

-Ηρεμεί τα νεύρα και ανακουφίζει από έντονα συναισθηματικά προβλήματα.
-Χρησιμοποιείται κατά της αϋπνίας (ενισχύοντας τον ύπνο),της ανησυχίας και της νευρικής έντασης.
-Ηρεμιστικό σε καταστάσεις στρες, ημικρανίες, νευραλγίες και ζαλάδες.
-Επουλώνει τις πληγές, τα εγκαύματα και καταπραΰνει τα εκζέματα.
-Αντιπυρετικές και αντιαλλεργικές  ιδιότητες.
-Χρήσιμο για τη νευρική δυσπεψία, τους κολικούς, τον τυμπανισμό και τα αέρια.κ.α.

Να μην ξεχνάμε όμως ότι θέλει προσοχή στην υπερκατανάλωση καθώς μπορεί να επιφέρει ναυτία, πονοκεφάλους, αύξηση των καρδιακών παλμών και αϋπνίες. Επιπλέον,το αιθέριο έλαιο θα πρέπει να αποφεύγεται εντελώς από τις  εγκύους αφού είναι διεγερτικό της μήτρας.

Το χαμομήλι το το χρησιμοποιούσαν από την αρχαιότητα.Οι άραβες γιατροί συνιστούσαν το έλαιο του για εντριβές. Από τον 1ο αιώνα μ.χ ήταν γνωστή η δράση του επί του πεπτικού συστήματος.
Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο και μάλιστα οι Αιγύπτιοι το είχαν αφιερώσει στο θεό Ήλιο, που ήταν ιατρός των μολυσματικών νόσων.Είναι πιθανότατα το ίδιο φυτό με το χαμαίμηλον του Γαληνού και μία από τις ανθέμιδες του Διοσκουρίδη.

Θυμάρι

Εξαιρετικά ανθεκτικό φυτό και ιδιαίτερα αγαπητό όχι μόνο στις μέλισσες, αλλά και στον άνθρωπο, χάρη στις πλούσιες αρωματικές και θεραπευτικές του ιδιότητες .Το θυμάρι βρίσκει εφαρμογή στην εναλλακτική ιατρική και φυσικά στη μαγειρική.
Το θυμάρι-ή θύμος, όπως το ονόμαζαν οι αρχαίοι-προέρχεται από το ρήμα θύω, το οποίο, μεταξύ άλλων,σήμαινε θυμιατίζω και θυσιάζω. Οι αρχαίοι Έλληνες, λόγο της έντονης οσμής του, το χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα στους βωμούς, κατά τη διάρκεια τελετών θυσίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε μπάνιο σε νερό με θυμάρι για να απαλλαγεί από τις ψείρες, ενώ το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι πολεμιστές πριν από τη μάχη για να αποκτήσουν θάρρος, δύναμη και ενεργητικότητα. Η θεραπευτική του δράση στους πνεύμονες και στους βρόγχους έγινε γνωστή τον Μεσαίωνα. Τα μέρη του θυμαριού που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα και ανθοφόρες κορυφές, που συλλέγονται από τον Ιούνιο  έως τον Αύγουστο. Το πιο γνωστό προϊόν του είναι το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο  μέλι.
-Χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση γυναικολογικών μυκητιάσεων, καθώς το αιθέριο έλαιο του θυμαριού έχει ισχυρές αντισηπτικές, αντιβακτηριδιακές και μυκητοκτόνες ιδιότητες.
-Ανακουφίζει από τα συμπτώματα της γρίπης. Ένα ζεστό ρόφημα θυμαριού δρα ως αντιπυρετικό.
-Χρησιμοποιείται ως καταπραϋντικό σε δερματικά προβλήματα(π.χ. ακμή, δερματίτιδα), ενώ συμβάλλει και στην αντιμετώπιση της τριχόπτωσις.κ.α.

Έχει έντονη και ελαφρώς πικάντικη γεύση, γι' αυτό καλό είναι να χρησιμοποιείται με φειδώ. Ξερό το χρησιμοποιούμε ως μπαχαρικό για να αρωματίσουμε κρέατα, ψάρια, πίτες, ζυμαρικά, σούπες, διάφορες σάλτσες(π.χ. ντομάτας) και τυριά (κυρίως τα κρεμώδη).

Η λέξη Θύμος, που είναι η επιστημονική ονομασία του θυμαριού προέρχεται από το αρχαιοελληνικό θύο=θυσιάζω, ετυμολογία που δικαιολογεί την παρουσία του θυμαριού, στο κάψιμο θυμιαμάτων στους βωμούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώσουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξύδι. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Ο Πλίνιος το 77μ.χ συνιστούσε κομπρέσες από θυμάρι και ξύδι, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων. Επίσης, το χρησιμοποιούσε κατά των εντόμων. Ο Μέγας  Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του κατά  των φθειρών. Τον 16ο αιώνα, οι γυναίκες πρόσφεραν στους αγαπημένους τους, σούπα με τριμμένο θυμάρι και μπύρα ως αφροδισιακό. Την ίδια εποχή, χρησιμοποιούσαν το θυμάρι κατά της μελαγχολίας, γεμίζοντας τα μαξιλάρια του ασθενή, με θρυμματισμένο  θυμάρι.

Βασιλικός

Βασιλικός  ο αρωματικός. Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν καταραμένο, ενώ οι χριστιανοί φυτό του Σταυρού και μεγάλη ευλογία. Το έφερε ο Μέγας Αλέξανδρος από τις Ινδίες. Ένα γνωμικό αναφέρει πως <όπου φυτρώνει βασιλικός δεν φυτρώνει το κακό>. Το συγκεκριμένο βότανο έχει συνδεθεί με τη χριστιανική παράδοση καθώς η παράδοση αναφέρει ότι φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο χριστός. Γι' αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ο <<βασιλιάς>> των βοτάνων.

Η λέξη βασιλικός  προέρχεται από το <<βασιλέα>>. Ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε τον βασιλικό στην Ελλάδα από την εκστρατεία του στις Ινδίες, όπου θεωρείται ο τόπος καταγωγής του και είναι το ιερό φυτό των Ινδουιστών. Ο μύθος θέλει την όμορφη  Τούλσι- στα ινδικά ο βασιλικός - να μεταμορφώνεται σε φυτό για να γλυτώσει από τον έρωτα του θεού Βισνού.

Σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 60 ποικιλίες. Ανάλογα το είδος υπάρχει και η ανάλογη ονομασία όπως αθάνατος, πλατύφυλλος, σγουρός. Λέγεται επίσης πως όταν η  Αγία Ελένη έφτασε στην Παλαιστίνη για να βρει τον σταυρό του χριστού είδε έναν θάμνο από τον οποίο ανάβλυζε μια έντονη μυρωδιά. Το εξέλαβε ως θεϊκό σημάδι και ξεκίνησε να σκάβει στη ρίζα του, όπου τελικά βρήκε το ιερό σύμβολο του χριστιανισμού. Από εκεί πιθανόν πηγάζει και το χριστιανικό έθιμο να πηγαίνουμε βασιλικούς στην εκκλησία στις 14 Σεπτέμβρη, την ημέρα του Σταυρού.

Αντιθέτως, οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την έντονη μυρωδιά του κατάρα. Δεν το είχαν σε υπόληψη γιατί θεωρούσαν ότι ήταν το αγαπημένο φυτό των σκορπιών  που φώλιαζαν κάτω από τα φύλλα του. Οι Ρωμαίοι το θεωρούσαν ερωτικό φίλτρο. Οι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν μαζί με άλλα φυτά στις ταριχεύσεις και οι Γαλάτες σε τελετές εξαγνισμού μαζί με νερό πηγής.

Στην Ελλάδα ο βασιλικός θεωρείται το φυτό του καλοκαιριού και είναι συνδεδεμένος με την καλή τύχη.

-Το τσάι από βασιλικό βοηθάει στην πέψη και  καταπραΰνει το έντερο.

-Το εκχύλισμα βασιλικού δρα ευεργετικά στις περιπτώσεις στοματίτιδας και επιχείλιου έρπητα.

-Συνιστάται στις ημικρανίες, τους πονοκεφάλους, την απλή ναυτία και τη ναυτία της εγκυμοσύνης.

-Το αιθέριο έλαιο του βασιλικού ανακουφίζει από το βήχα, τη γρίπη και το κρύωμα, την κατάθλιψη και την ατονία και καταπραΰνει από τα τσιμπήματα από τα έντομα και τα φίδια κ.α.

-Αρωματίζει διάφορα ψητά, σαλάτες, βραστά, κοκκινιστά, σούπες κλπ. ενώ ταιριάζει πολύ σε σάλτσες που έχουν ως βάση τη φρέσκια ντομάτα. Στην Ιταλική κουζίνα, η σάλτσα ζυμαρικών πέστο (pesto), μια πράσινη Ιταλική σάλτσα ελαίου και βοτάνου, έχει για βάση της το βασιλικό.

-

Μελισσόχορτο-Μελισσοβότανο

Αφιερωμένο στη θεά Άρτεμη, το μελισσόχορτο ήταν για περισότερο από 2.000 χρόνια πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξιρίων ζωής.Κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν το μελισσόχορτο για να φιάχνουν ελιξίρια νεότητας.Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τους Πλίνιο,Θεόφραστο και Διοσκουρίδη με τις ονομασίες μελόφυλλον, μελίτταιον και μελίτιον.Για περισσότερα από 2.000 χρόνια το μελισσόχορτο ήταν πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξηρίων της ζωής,ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στον τον Αβικέννα,Άραβα γιατρό του 11ου αιώνα.Επί αιώνες ήταν δημοφιλές ώς αποτελεσματική θεραπεία για τη μελαγχολία, το λήθαργο, την κακή μνήμη, αλλά και ώς βοήθημα για την αποκατάσταση της νεανικής <<ζωτικότητας>>.Οι μοναχοί του μεσαίωνα έβαζαν μελισσόχορτο μέσα σε <<τονωτικά>> που <<ανακούφιζαν την καρδιά>> για να δυναμώσουν την καρδιά και να τονώσουν τη διάθεση.Το νερό των Καρμελιτών ένα παρασκεύασμα του 17ου αι. που έφιαχναν οι μοναχές του τάγματος των Καρμελιτών για δυναμωτικό και κατευναστικό των νευρικών πονοκεφάλων και της νευραλγίας,συνδύαζε μελισόχορτο με φλούδα λεμονιού, μοσχοκάρυδο και ρίζα αγγελικής. Λέγεται και <<φυτό της μακροζωίας>>.Το μελισσόχορτο είναι θαυμάσια θεραπεία για τα νεύρα.Καταπρα



Αφιερωμένο στη θεά Άρτεμη ,το μελισσόχορτο ήταν για περισσότερο από 2.000 χρόνια πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξίριον ζωής.Ακόμη και σήμερα απασχολεί την παραδοσιακή ιατρική με τις πολλαπλές ιδιότητές του,κυρίως στην αντιμετώπιση διαταραχών του νευρικού συστήματος και την αποφυγή ανάπτυξης έλκους.
Κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν το μελισσόχορτο για να φτιάχνουν ελιξίρια νεότητας.Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τους Πλίνιο, Θεόφραστο και Διοσκουρίδη με τις ονομασίες μελόφυλλον, μελίτταιον και μελίτιον.Για περισσότερο από 2.000 χρόνια το μελισσόχορτο ήταν πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξίριον της ζωής,ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στον  τον Αβικέννα, Άραβα γιατρό του 11ου αι. Επί αιώνες ήταν δημοφιλές ως αποτελεσματική θεραπεία για τη μελαγχολία, το λήθαργο, την κακή μνήμη, αλλά και ως βοήθημα για την αποκατάσταση της νεανικής ζωτικότητας.Οι μοναχοί του μεσαίωνα έβαζαν μελισσόχορτο μέσα σε τονωτικά που ανακούφιζαν την καρδιά, για να δυναμώσουν την καρδιά και να τονώσουν τη διάθεση.Το νερό των Καρμελιτών ένα παρασκεύασμα του 17ου αι. που έφτιαχναν οι μοναχές του τάγματος των Καρμελιτών για δυναμωτικό και κατευναστικό των νευρικών πονοκεφάλων και της νευραλγίας, συνδύαζε μελισσόχορτο με φλούδα λεμονιού,μοσχοκάρυδο και ρίζα αγγελικής. Λέγεται και <<φυτό της μακροζωίας>>. Το μελισσόχορτο είναι θαυμάσια θεραπεία για τα νεύρα.Καταπραΰνει την ένταση, ανεβάζει τη διάθεση και αποκαθιστά την ενέργεια όταν είστε πολύ κουρασμένοι.Το ήπιο έγχυμα του φυτού ηρεμεί τους παιδικούς πονόκοιλους νευρικής φύσεως.Το ζεστό τσάι από μελισσόχορτο είναι το καλύτερο για όσους  διαβάζουν τις εξετάσεις.Στην πραγματικότητα παλιότερα αποκαλούσαν το μελισσόχορτο <<το βότανο των μαθητών>>.
























'ύ