Βότανο Πεντανευρο

.Πεντάνευρο:  Θεραπευτικές  ιδιότητες και χρήσεις.

Το πεντάνευρο σταματά γρήγορα την αιμορραγία και βοηθά την αποκατάσταση των κατεστραμμένων ιστών. Μπορεί να επουλώσει χρόνιες πληγές που δεν κλείνουν και να χρησιμοποιηθεί  αντί για το σύμφυτο στη θεραπεία των μωλώπων και των σπασμένων οστών.

Το πεντάνευρο είναι αντικαταρροϊκό και αποχρεμπτικό, δηλαδή ωφέλιμο σε παθήσεις άσθμα, βρογχίτιδα, φυματίωση, αναπνευστική καταρροή.

Είναι στυπτικό και ωφέλιμο στη διάρροια, δυσκοιλιότητα, κυστίτιδα, γαστρίτιδα, το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου.

Για εξωτερική χρήση τα φρέσκα κοπανισμένα φύλλα του πεντάνευρου χρησιμοποιούνται σαν κατάπλασμα σε αιμορραγίες, πληγές, τσιμπήματα εντόμων, δαγκώματα σκύλων ή φιδιών.
Ακόμα στη θεραπεία των αιμορροΐδων, των συριγγίων και των ελκών.

Για τη βρογχοκήλη χρησιμοποιούνται επιθέματα στο λαιμό με φρέσκα φύλλα πεντάνευρου κοπανισμένα και ανακατεμένα με λίγο αλάτι.

Τα φύλλα του πεντάνευρου περιέχουν ουσίες που έχουν επίδραση στη μείωση των συνολικών λιπιδίων, των τριγλυκεριδίων, της χοληστερόλης, και των λιποπρωτεϊνών στο αίμα και ενδείκνυνται ως προληπτικό για καρδιακές παθήσεις. Βοηθούν να καθαρίσει το σώμα από την περίσσεια της χοληστερόλης, ανεβάζουν τα επίπεδα της καλής χοληστερίνης, στο αίμα και δυναμώνουν τα τριχοειδή αγγεία.

Οι σπόροι περιέχουν μέχρι 30/% πηχτή φυσική ουσία σαν κόλλα που φουσκώνει στο έντερο, ενεργώντας σαν καθαρτικό και κατευναστικό στις ερεθισμένες μεμβράνες. Οι σπόροι χρησιμοποιούνται και στην θεραπεία των παρασιτικών σκουληκιών.

Οι σπόροι του σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, είναι μια από τις υψηλότερες πηγές ινών που υπάρχουν στις τροφές.

ΔΟΣΟΛΟΓΊΑ

Για τις παθήσεις του αναπνευστικού αλλά και για το κρυολόγημα χρησιμοποιούμε έγχυμα οπό πεντάνευρο 1-3 φορές την ημέρα.

Αφέψημα της ρίζας του χρησιμοποιείτε κατά του ζαχαρώδους διαβήτη.

Για τις φουσκάλες που δημιουργούνται στα πόδια μας από το περπάτημα, βάζουμε λίγα φύλλα πεντάνευρου μέσα στα παπούτσια μας.

Μπορούμε να φτιάξουμε αλοιφή και να τη χρησιμοποιήσουμε ως κρέμα νυκτός για τις ρυτίδες.

ΠΡΟΦΥΛΆΞΕΙΣ

Γενικός το πεντάνευρο είναι ασφαλής στη χρήση του.

Υπάρχει όμως μια αντένδειξη που φαίνεται ότι το πεντάνευρο είναι ένα ισχυρό πηκτικό.Αυτό μπορεί να εξεταστεί εύκολα αν ανακατέψουμε νερομπογιά με νερό και προσθέσουμε τσάι από πεντάνευρο.  Τα μέρη του χρώματος θα χωριστούν αμέσως μόνιμα από το νερό.

Λόγω αυτής της μοναδικής ιδιότητας, το πεντάνευρο χρησιμοποιήθηκε σαν αλοιφή πληγών στο πεδίο της μάχης, για αυτό λεγόταν και <<χορτάρι του στρατιώτη>>.

Λόγω αυτών των ιδιοτήτων, οι άνθρωποι που παίρνουν  αντιπηκτικά αίματος ή εκείνοι που είναι επιρρεπείς σε θρόμβους αίματος δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιήσουν  πεντάνευρο εσωτερικά.

Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ειδικά όταν λαμβάνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα, βότανα ακόμα και συμπληρώματα.

Φασκόμηλο

Το φασκόμηλο είναι μικρό θαμνώδες, βότανο που στη χώρα μας αυτοφύεται κυρίως στις ορεινές περιοχές της Μακεδονίας. Έχει φύλλα λογχοειδή, χνοώδη και τα άνθη του είναι ιώδη. Το ύψος του φτάνει τα 50 εκατοστά.

Είναι  βότανο γνωστό από την αρχαιότητα ενώ το όνομά του προέρχεται από τη λέξη Salvar που σημαίνει σώζω. Οι αρχαίοι Αγύπτιοι πίστευαν ότι το φασκόμηλο ενισχύει τη γονιμότητα και οι αρχαίοι Κινέζοι αντάλλασαν το καλύτερης ποιότητας τσάι τους με το ευρωπαϊκό φασκόμηλο.

Στις μέρες μας το φασκόμηλο χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική και την οδοντοκρεμοποιία αφού είναι ιδανικό για την καταπολέμηση της ουλίτιδας και της στοματίτιδας.
Ως αφέψημα το φασκόμηλο θεωρείται χωνευτικό  αλλά και τονωτικό του νευρικού  συστήματος, ενώ έχει και ιδιότητες που βοηθούν στην αντιμετώπιση των εξάψεων κατά την εμμηνόπαυση.

Παρά της θετικές του ιδιότητες το φασκόμηλο ως αφέψημα δεν πρέπει να καταναλώνεται για περισσότερο από 8-10 ημέρες τη φορά γιατί υπάρχει η πιθανότητα ύπαρξης τοξικών επιδράσεων εξαιτίας της ουσίας θουξόνη, που περιέχει. Τέλος αναφέρεται ότι η κατανάλωση φασκόμηλου κατά το θηλασμό διακόπτει τη ροή του μητρικού γάλακτος. 

Δάφνη

Δάφνη το ιερό φυτό του Απόλλωνα

Λάουρος ο ευγενής, Βάγια, ή απλά δάφνη, είναι ένα αρωματικό φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές αντισηπτικές, αντιφλεγμονώδεις και καταπραϋντικές,  ιδιότητες των φύλλων και των καρπών του. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων, έτσι ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται  με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή.

Όταν ο Απόλλωνας συνάντησε τη νύμφη Δάφνη κόρη της Γαίας και του ποταμού Πηνειού και αχώριστη συντρόφισσα της θεάς Άρτεμης, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και την ερωτεύτηκε. Η νύμφη δεμένη με αγνότητας όρκο, δεν ανταποκρίθηκε στο ερωτικό κάλεσμα του θεού και κατέφυγε στο δάσος, όπου ο Απόλλωνας την κυνήγησε με πείσμα. Τη στιγμή που την πλησίαζε η Δάφνη επικαλέστηκε τον πατέρα της και τον παρακάλεσε να τη σώσει από το αγκάλιασμα του θεού. Ο Πηνειός λυπήθηκε την κόρη του και τη μεταμόρφωσε σε λυγερόκορμο δέντρο. Τότε, ο απαρηγόρητος Απόλλωνας αγκάλιασε τη μεταμορφωμένη κόρη κι ορκίστηκε ότι η δάφνη θα ήταν πλέον το ιερό του δέντρο και ότι θα φορούσε ένα δάφνινο στεφάνι παντοτινά.

Η ιέρεια των Δελφών, η Πυθία, μασούσε φύλλα δάφνης ή ανάπνεε τον καπνό από καιόμενη δάφνη για να πέσει σε έκσταση και να δώσει τους χρησμούς της. Οι αρχαίοι Έλληνες την θεωρούσαν σύμβολο σοφίας και ευημερίας και προστάτευε τα σπίτια από την κακοτυχία και τους κεραυνούς. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι από το ξύλο της έφτιαχναν μπαστούνια και τρυπάνια γιατί δεν φθειρόταν. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι τα φύλλα της δάφνης είναι θερμαντικά και καταπραϋντικά και πως τα ξεραμένα φύλλα έχουν πιο δυνατό άρωμα από τα φρέσκα. Τα συνιστούσε εναντίον των ρευματισμών,της αρθρίτιδας, της δυσπεψίας και της αεροφαγίας.

Η λέξη Bachelor, πτυχίο πρώτης βαθμίδας, που έχουν οι Άγγλοι προέρχεται από τις λέξεις Bacca-laureus που σημαίνει καρπός δάφνης γιατί και αυτοί είχαν το φυτό ως σύμβολο σοφίας. Οι Βεδουίνοι της ερήμου γνώριζαν το φυτό και έβαζαν στον καφέ τους ένα φύλλο δάφνης για να τον αρωματίσουν. Τα φύλλα της δάφνης χρησιμοποιούνται στην μεσογειακή κουζίνα  ως άρτυμα για να νοστιμίζουν όσπρια, ψαρικά, σάλτσες και κρέατα.

Η δάφνη δρα ως αντισηπτικό, σπασμολυτικό, αρωματικό, πεπτικό, χολαγωγό και εφιδρωτικό. Τα φύλλα και οι καρποί δρουν τονωτικά στην λειτουργία της πέψης. Υπό μορφή πομάδας ή αλοιφής βοηθά εναντίον των ρευματισμών. Η σκόνη των φύλλων όταν πουδράρεται πάνω σε έλκη επιταχύνει την επούλωσή τους. Σε εσωτερική λήψη, βοηθά σε προβλήματα κολικού, δυσπεψίας, μετεωρισμού, ανορεξίας, καταρροών, βήχα και κρυολογημάτων. Εξωτερικά, βοηθά σε μώλωπες, θωρακικές λοιμώξεις, πιτυρίδα, στοματικά έλκη, δύσκαμπτους μύες και διαστρέμματα. Το αιθέριο έλαιο της δάφνης βοηθά στην συγκέντρωση όταν διαβάζουμε. Τέλος, το έλαιο της δάφνης είναι πολύ καλό για τα μαλλιά, στα οποία προσδίδει λάμψη, τα κάνει απαλότερα και εμποδίζει την τριχόπτωση.

Μάραθος

Το μάραθο ή φινόκιο (foeniculum vulgare) πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αρωματικό και γευστικό βότανο με θεραπευτικές ιδιότητες, και φαρμακευτική χρήση. Το μάραθο είναι πολυετές φυτό που φτάνει τα δύο μέτρα. Το συναντάμε σχεδόν  παντού σε ακαλλιέργητους τόπους. Το μάραθο έχει λεπτά φύλλα αρωματικά και αποκτά μεγάλη ανάπτυξη ως αυτοφυές και ως καλλιεργούμενο.
Μαζεύονται τα φρέσκα φύλλα από το χειμώνα έως το τέλος της άνοιξης. Άλλες ονομασίες είναι το μάλαθρο, φινόκιο, μάραθρο, αγριομάραθο, μάραζα και αμαραθιά. Το μάραθο πολλαπλασιάζεται με σπόρο ενώ το φινόκιο με μεταφύτευση. Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Ινδία, και η Ρωσία είναι από τους μεγαλύτερους καλλιεργητές του μάραθου.

Τα φύλλα του μάραθου  τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε στιφάδο, κοκκινιστό, σάλτσες, και σε σούπες. Χρησιμοποιείτε για γαρνιτούρα και προσθέτει γεύση σε σάλτσες.
Πιάτα κλασικά της φημισμένης κρητικής κουζίνας θεωρούνται τα σαλιγκάρια με τα μάραθα, οι μαραθόπιτες αλλά και τα μαυρομάτικα φασόλια με μάραθο και σπανάκι.

Το συναντάμε συχνά στα αρχαία κείμενα.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια το μάραθο ήταν γνωστό στους αρχαίους πολιτισμούς της Ινδίας, της Κίνας και της Αιγύπτου σαν ένα αρωματικό φυτό πολύ χρήσιμο για τα φαγητά, που διαθέτει και διάφορες θεραπευτικές ιδιότητες. Παλιά οι Κινέζοι και οι Ινδοί θεωρούσαν το μάραθο αντίδοτο  για τα δαγκώματα των φιδιών και σκορπιών αλλά και ιδανικό φάρμακο στις δηλητηριάσεις.

Το μάραθο αναφέρεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β γραφής, της αρχαιότερης γραφής της ελληνικής γλώσσας (1450-1100 πχ). την εποχή εκείνη το χρησιμοποιούσαν ως προσφορά στις θεότητες.  Το μάραθο δάνεισε το όνομά του στο Μαραθώνα.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το μάραθο σύμβολο μεγάλης επιτυχίας και σίγουρα οφείλει το όνομά του στη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών στον Μαραθώνα το 490 π.χ. ο Πλίνιος του αποδίδει 22 θεραπευτικές ιδιότητες και αναφέρει ότι τα φίδια τρώνε μάραθο όταν πρόκειται ν΄ αλλάξουν το δέρμα τους και ο Διοσκουρίδης,το περιγράφει σαν αποτελεσματικό διουρητικό <<για όσους ουρούν σταγόνα-σταγόνα>>. Ένας συγγενής του,το γιγάντιο φυτό που επιστημονικά αποκαλείται ferula communis, είναι εκείνο που, σύμφωνα με τη μυθολογία, χρησίμευσε σαν μέσον για να μεταφέρει ο Προμηθέας τη φωτιά στους ανθρώπους.  Την έκρυψε μέσα στον ξεραμένο κορμό που έχει ίνες σαν του μπαμπακιού και βοηθούσαν να μην σβήσει.
Σε αντικατάσταση της γνωστής φράσης <<φασούλι το φασούλι...>> οι Κρητικοί λένε, <<μάραθο το μάραθο γεμίζει η γρα τον κάλαθο>>. 

Δεντρολίβανο

Δεντρολίβανο, γνωστό ως ροζμαρίνι, αρισμαρί,  λασμαρί,  δυσομαρίνι.  Ονομάζεται και <<δροσιά της θάλασσας>>, λόγω της συνήθειάς του να φυτρώνει κοντά στη θάλασσα. Το δεντρολίβανο το χρησιμοποιούσαν παλιότερα ως λιβάνι γι΄ αυτό λεγόταν και λιβανόδενδρο.

Είναι φυτό που ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τον Οβίδιο, επίσης το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν τα στεφάνια των νικητών των αγώνων μαζί με μυρτιά και δάφνη.
Ήταν γνωστό στους αρχαίους  Αιγύπτιους, Άραβες  και Ρωμαίους, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν ως αρωματικό και το καλλιεργούσαν.

Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν για τον τέτανο,τους δε σπόρους του για τη θεραπεία της παράλυσης. Έχει τονωτικές και αντισηπτικές ιδιότητες. Καταπολεμά την αναιμία, την αϋπνία και τη ζαλάδα. Βελτιώνει την αιμάτωση του εγκεφάλου,ενώ σήμερα ερευνούν τη συμβολή του στην καταπολέμηση της νόσου Αλτσχάιμερ και του διαβήτη. Ως καλλυντικό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μορφή ατμού  για βαθύ καθαρισμό του προσώπου. Η κομπρέσα από δεντρολίβανο ξεπρήζει τα πρησμένα μάτια, ενώ χαρίζει λάμψη, βελτιώνει το σκούρο χρώμα, δρα κατά της πιτυρίδας και συνιστάται για τα λιπαρά μαλλιά, θεωρείται αναζωογονητικό για το μπάνιο κι έχει αποσμητική δράση στο ποδόλουτρο. Ως λοσιόν, σταματά την τριχόπτωση, ενώ από τα φύλλα και τα άνθη του παράγεται αιθέριο έλαιο.

Συμπερασματικά...
Διαπιστώνουμε ότι το δεντρολίβανο, εκτός από ένα βασικό μυρωδικό της μεσογειακής κουζίνας είναι και θαυματουργό βότανο.Λόγω των ιδιοτήτων που αναφέρθηκαν ότι διαθέτει, χρειάζεται να το εντάξετε άψογα με λεμονάτα κρεατικά και πατάτες φούρνου.

Επίσης, αρωματίζει υπέροχα το ψωμί, το μοσχάρι, το αρνί, το κυνήγι, το ψάρι, τα θαλασσινά, τις ομελέτες, τις σούπες, τις σάλτσες και τα λαχανικά.

Σύμφωνα με τη λαογραφία, πήρε το όνομά του από τη Παναγία, η οποία άφησε το μανδύα της πάνω στο θάμνο. Μέχρι το επόμενο πρωί, τα λουλούδια του θάμνου είχαν γίνει μπλε και από τότε ονομάστηκε rose Mary.

Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν δώρο της Αφροδίτης. Οι μαθητές φορούσαν στεφάνια από δεντρολίβανο όταν είχαν εξετάσεις, γιατί βοηθούσε τη συγκέντρωση και τη μνήμη.

Το χρησιμοποιούσαν πολύ σαν αρωματικό. Το έκαιγαν επίσης σαν λιβάνι ενώ από το 16ο αιώνα, το χρησιμοποιούσαν σαν καλλυντικό.
Άλλοτε το ονόμαζαν <<πόα των στέψεων>>, γιατί με αυτό και μαζί με μυρτιά και δάφνη, κατασκεύαζαν ανθοδέσμες για τις στέψεις. Το χρησιμοποιούσαν επίσης και σε εύθυμες γιορτές και σε επιτάφιες πομπές, ενώ κατά το Μεσαίωνα το συναντάμε σε μυθολογικές παραστάσεις και τραγούδια.

Κόλιανδρος

Κόλιανδρος: Ευεργετικές ιδιότητες.
Άλλα ονόματα: Κόλιαντρο, κουσβαράς, κόριον.

Ο κόλιανδρος αποτελεί ένα από τα πιο παλιά αρωματικά φυτά που χρησιμοποιήθηκαν από τον άνθρωπο. Είναι ένα φυτό που μοιάζει πολύ με τον μαϊντανό και χρησιμοποιείται τόσο για τα φρέσκα φύλλα του, όσο και για τον καρπό του.

Ο κόλιανδρος που προέρχεται από τη Δυτική Ασία και τη Βόρεια Αφρική χρησιμοποιείται ως άρτυμα από την αρχαιότητα και καλλιεργείται σε ολόκληρο τον κόσμο, για τους σπόρους και τα φύλλα του.
Τα φρέσκα φύλλα του έχουν έντονο άρωμα και αλατώδη γεύση.

Τον κόλιανδρο τον καλλιεργούσαν ήδη από το 1000 π.χ. Καρποί του βρέθηκαν μέσα στους τάφους της αρχαίας Αιγύπτου. Δεκαπέντε αφυδατωμένα mericarps βρέθηκαν στο Προ-κεραμικό Νεολιθικό Β επίπεδο του Nahal Hemar Σπήλαιο στο Ισραήλ, το οποίο μπορεί να είναι το αρχαιότερο αρχαιολογικό εύρημα κόλιανδρου.

Ο κόλιανδρος φαίνεται ότι έχει καλλιεργηθεί στην Ελλάδα τουλάχιστον από τη δεύτερη χιλιετία π.χ.
Ένα από τα Γραμμικής Β δισκία, που ανακτήθηκε από την Πύλο, αναφέρεται στα είδη που καλλιεργούνταν για την παραγωγή αρωμάτων.

Αναφέρεται σε όλα τα συγγράμματα του μεσαίωνα.

Ο κόλιανδρος ήρθε στις Βρετανικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική, το 1670 και ήταν ένα από τα πρώτα μπαχαρικά που καλλιεργήθηκαν από τους πρώτους αποίκους.

-οι καρποί χρησιμοποιούνται σε εξωτερική χρήση εναντίον των αρθρώσεων.
Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι ο κόλιανδρος έχει αντιοξειδωτική δράση στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ο κόλιανδρος έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες ως βότανο για την ανακούφιση από τους πόνους, τις κράμπες, τους σπασμούς, τη ναυτία, τη δυσπεψία και τις μολύνσεις από μύκητες.
-καταπραΰνει τη διάρροια κυρίως στα παιδιά.
-διαγείρει την όρεξη
-λέγεται ότι είναι ηρεμιστικό για τα άτομα που υποφέρουν από υστερία και ημικρανίες.
-θεωρείται ότι προωθεί την καλή μνήμη.

-Οι σπόροι του κόλιανδρου χρησιμοποιούνται για να αρωματίζουν αλκοολούχα ποτά.
-Στη Γερμανία και τη Νότια Αφρική, οι σπόροι χρησιμοποιούνται στην παρασκευή λουκάνικων.
-Η συνηθέστερη χρήση των σπόρων είναι ως βασικό συστατικό στη σκόνη Κάρι.

Τσάι του βουνού

Τσάι του Βουνού: Ελιξίριο μνήμης, ενέργειας και ευεξίας.

Το υπέροχο βότανο με το πλούσιο άρωμα και την υπέροχη γεύση.
Τσάι του βουνού  ή σιδερίτης... Το αυτοφυές βότανο των ορεινών περιοχών της Ελλάδας αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρισμένα κι αγαπημένα βότανα της χώρας μας διεθνώς, γνωστό με την ονομασία <<Greek Mountain Tea>>.
Οι ευεργετικές του ιδιότητες του, το έκαναν διάσημο ακόμη και στην επιστημονική κοινότητα ενώ η γεύση και το άρωμά του αποτελούν ένα μικρό ταξίδι μνήμης στα παιδικά μας χρόνια. Παρότι παραδοσιακά, θεωρείται τονωτικό  του οργανισμού και καταναλώνεται ως επί το πλείστον το χειμώνα,  προσωπικά, το απολαμβάνω και κρύο, χωρίς την προσθήκη κάποιας γλυκαντικής ουσίας.
<<Το ανώτερο τσάι προέρχεται από τα ψηλά βουνά>>, έλεγε μια αρχαία  κινεζική παροιμία... <<Τα ελληνικά βουνά>> προσθέτουν σήμερα Γερμανοί επιστήμονες. Και αυτό διότι πιστεύουν πως οι θαυματουργικές ιδιότητες του ελληνικού τσαγιού του βουνού, αποτελούν ένα σημαντικό <<όπλο>> στη μάχη για την καταπολέμηση της νόσου Αλτσχάιμερ, η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων.Από τη νόσο  πάσχουν 800.000 άτομα στη Γερμανία και περίπου 30 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Το κλασικό τσάι του βουνού, που τουλάχιστον παλιά, δεν έλειπε από κανένα σπίτι και αποτελούσε το πρώτο γιατρικό για το κρυολόγημα, βρίσκει σιγά-σιγά τη θέση του και επιστημονικά ανάμεσα στα ευεργετικά ροφήματα για τον οργανισμό.

Είναι ένα πολυετές, αυτοφυές φυτό το οποίο ανήκει στην οικογένεια των χειλανθών, στο γένος Σιδερίτης και φυτρώνει σχεδόν αποκλειστικά σε ορεινές περιοχές. Στα ελληνικά βουνά εντοπίζονται περίπου 17 αυτοφυή είδη, τα γνωστότερα εκ των οποίων είναι: τσάι βλάχικο (και στο Άγιο Όρος μπεττόνικα), τσάι του Μαλεβού ή τσάι του Ταϋγέτου(Sideritis clandestina_Σιδερίτης η λαθραία), μαλοτήρας ή καλοκοιμηθιά είναι το τσάι της Κρήτης, τσάι της Εύβοιας ή τσάι απ' το Δέλφι, τσάι του Ολύμπου, τσάι του Παρνασσού ή τσάι  του Βελουχιού. Αξίζει να αναφέρουμε πως το τσάι του βουνού κινδυνεύει να εξαφανιστεί λόγω της υπερκατανάλωσης. Γι' αυτό και απαγορεύεται η αλόγιστη συγκομιδή του.

Γνωστό ως <<Σιδερίτης>> στην αρχαιότητα
Το τσάι του βουνού είναι γνωστό στην Ελλάδα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το όνομα Sideritis προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη <<Σίδερο>> και με αυτό το όνομα το αναφέρει και ο Θεόφραστος(372-287 π.χ.). Ο Π. Γεννάδιος γράφει ότι ο σιδερίτης ονομάστηκε έτσι από τον Διοσκουρίδης, λόγω της ιδιότητάς του να θεραπεύει πληγές από σιδερένια αντικείμενα. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ονομάστηκε έτσι από τα <<δόντια>> που έχει ο κάλυκας του άνθους του, τα οποία μοιάζουν με αιχμή λόγχης.
Και μια τρίτη εκδοχή, η οποία μάλλον είναι σωστότερη όπως ακούγεται, λέει ότι ο Διοσκουρίδης έδωσε το όνομα αυτό στο φυτό λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του εγχύματος σε σίδηρο.
Μεταξύ άλλων αναφέρεται σε αρχαία κείμενα του Ιπποκράτη, του Θεόφραστου, του Πλήνιου, του Γαληνού κ.α.  Ο σιδερίτης φυτρώνει σε βραχώδεις αλπικές και σε υποαλπικές θέσεις της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Παραδοσιακά στην Ελλάδα το τσάι του βουνού προτιμάται πολύ για τις ευεργετικές του επιδράσεις στα κρυολογήματα και τις φλεγμονές του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, καθώς και για την καταπολέμηση της δυσπεψίας και των γαστρεντερικών διαταραχών, ενώ θεωρείται και επουλωτικό.Τα δραστικά συστατικά του είναι η καφεΐνη που είναι διεγερτικό του νευρικού συστήματος, αλλά υπάρχουν και ίχνη θεοβρωμίνης που είναι διουρητική ουσία και δρα στο αναπνευστικό σύστημα. Τα νωπά φύλλα του είναι αρκετά πλούσια σε βιταμίνη C.
Η μακρόχρονη όμως και σε μεγάλες δόσεις χρήση του τσαγιού μπορεί να προκαλέσει διαταραχές που εκδηλώνονται με αϋπνία, αδυνάτισμα, απώλεια όρεξης και προβλήματα του νευρικού συστήματος.

Βαλεριάνα.

Βαλεριάνα: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις...

Η βαλεριάνα είναι ένα φυτό που η χρήση του μας είναι γνωστή από τους αρχαίους Έλληνες. Στη συνέχεια, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τη βαλεριάνα ως θεραπεία για τα πεπτικά προβλήματα που παρουσίαζαν, καθώς και για τις κράμπες  και για την αντιμετώπιση της δυσφορίας του ουροποιητικού συστήματος.

Παρά το γεγονός ότι το φυτό έχει πολλές θεραπευτικές  ιδιότητες, είναι οι καταπραϋντικές επιδράσεις του στον οργανισμό κυρίως στον έλεγχο της αϋπνίας και του άγχους, που έχουν κάνει δημοφιλή τη βαλεριάνα. Πρόκειται για ένα εγγενές στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία φυτό, το οποίο μπορεί να καλλιεργηθεί σε οποιαδήποτε περιοχή και σε οποιοδήποτε κλίμα. Συνήθως αναπτύσσεται σε 60 εκατοστά ύψος και παράγει μικρά τσαμπιά των λουλουδιών, πολύ αρωματικά και με γλυκό άρωμα, σε χρώμα λευκό, ροζ ή μοβ.

Το μέρος που χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς είναι οι ρίζες που είναι τρυφερές και έχουν πολύ μικρή οσμή.
Η ρίζα της βαλεριάνας έχει πολλές ιδιότητες που είναι ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά πρέπει να καταναλώνονται με προσοχή. Μεταξύ των ιδιοτήτων της βαλεριάνας μπορούμε να αναφέρουμε:

Χρησιμεύει για να ηρεμήσει ορισμένους τύπους πόνου ακόμα και κατά την έμμηνο ρύση τις κράμπες, τον πυρετό και τα στομαχικά έλκη. Οι ιδιότητες της βοηθούν στην αντιμετώπιση της γρίπης και των συμπτωμάτων της. Η βαλεριάνα έχει χαλαρωτικές ιδιότητες που βοηθούν στην ανακούφιση των πονοκεφάλων. Αυτές οι καταπραϋντικές ιδιότητες της βαλεριάνας χρησιμεύουν επίσης για να καταπολεμηθεί τι άγχος. Χρησιμοποιείται επίσης για την πρόκληση ύπνου, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις  μπορεί να είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν και σε μερικούς  οργανισμούς η πρόκληση  ύπνου  μπορεί να είναι  ιδιαίτερα έντονα. Κυρίως, όμως η βαλεριάνα έχει ιδιότητες που επηρεάζουν το κεντρικό σύστημα του  ανθρώπινου οργανισμού και χαλαρώνει τους μυς και ανακουφίζει από το άγχος. Ακόμη, έχει ιδιότητες που βοηθούν στην καταπολέμηση των διαταραχών της ελλειμματικής προσοχής και του συνδρόμου χρόνιας κοπώσεως. Επιπλέον, το εκχύλισμα της ρίζας της βαλεριάνας χρησιμοποιείται για την ελαχιστοποίηση οιδημάτων του εγκεφάλου σε ασθενείς με Alzheimer σε ανάπτυξη. Τέλος η βαλεριάνα χρησιμοποιείται επίσης στην κτηνιατρική, βοηθώντας να αποβληθεί το άγχος και η πίεση του αίματος σε σκύλους.

Οι ιδιότητες της βαλεριάνας έχουν άμεση σχέση με το νευρικό σύστημα και ως εκ τούτου τον εγκέφαλο. Άν και δεν υπάρχουν πολλές επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητά της, η βαλεριάνα χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαφόρων προβλημάτων  που σχετίζονται με το νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο, όπως το άγχος, το ψυχολογικό στρες, η γενική νευρικότητα, η διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής, το σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως και το τρέμουλο στα χέρια.

Η  βαλεριάνα έχει  μελετηθεί από Κινέζους επιστήμονες, με σκοπό τη θεραπεία του Alzheimer και έχει ανακαλυφθεί ότι η ρίζα της βαλεριάνας βοηθά στην πρόληψη της φλεγμονώδους  αντίδρασης του εγκεφαλικού φλοιού. Είναι γνωστό ότι αυτό το είδος  της φλεγμονής παίζει σημαντικό ρόλο στην  ανάπτυξη της νόσου  Alzheimer.

Η βαλεριάνα μπορεί να έχει διαφορετικές επιδράσεις στο σώμα όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα.  Πρέπει να υπάρξει αυξημένη προσοχή και να μην χρησιμοποιείται βαλεριάνα μαζί  οποιοδήποτε φάρμακο που έχει επιπτώσεις στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως  τα αντικαταθλιπτικά και τα αντισταμινικά.  Η χρήση της πρέπει επίσης να αποφεύγεται όταν λαμβάνετε αντιμυκητιασικά και φάρμακα για τη μείωση της χοληστερόλης, καθώς το ήπαρ απελευθερώνει ορισμένα ένζυμα για να αφομοιώσει βαλεριάνα και αυτά τα ένζυμα μπορεί να μεταβάλλουν τις επιδράσεις των φαρμάκων αυτών.

Η κατανάλωση της βαλεριάνας μπορεί να προκαλέσει αυξημένο αίσθημα παλμών,  πονοκέφαλο και στομαχικές διαταραχές. Η χρήση της θα πρέπει να αποφεύγεται από εγκύους ή θηλάζουσες γυναίκες.

Μέντα

Μέντα: Το θαυμαστό φυτό με τις χίλιες ιδιότητες.

Η μέντα είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα στον κόσμο. Καλλιεργείται παντού και χρησιμοποιείται για να νοστιμίσει σχεδόν οτιδήποτε. Κατάγεται από την Ασία και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Το όνομα μέντα προέρχεται από το λατινικό mentha, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό μίνθη. Συναντάται και με την ονομασία ηδύοσμος.
Υπάρχουν 26 περίπου είδη μέντας.
Στην Ελλάδα, τα κυριότερα είδη είναι η Μίνθη η πιπερώδης, από της οποίας τα φύλλα και τα άνθη παίρνουμε το       λάδι, που περιέχει μινθόλη και χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική, την ποτοποιία και την ιατρική.
Η Μίνθη η γλήχων, που χρησιμοποιείται κυρίως για να αρωματίζονται τα φαγητά.
Η Μίνθη η αρουραία που είναι διαδεδομένη στους κάμπους και στους αγρούς.
Η Μίνθη η στρογγυλόφυλλος που ανθίζει το καλοκαίρι και συλλέγεται το φθινόπωρο και συναντάται σε χέρσες περιοχές και αναχώματα ως αγριόχορτο.

Η καλλιέργεια της μέντας για παραλαβή αιθέριου ελαίου άρχισε στην Ελλάδα το 1956. Η πρώτη φυτεία δοκιμαστικής καλλιέργειας, εγκαταστάθηκε σε έκταση 90 στρεμμάτων του Σταθμού Γεωργικής Ερεύνης Αλιάρτου (Κωπαϊδας). Από εκεί και έπειτα ,η μέντα καλλιεργείται και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Η μέντα αναφέρεται ως μαλακτικό του στομάχου, στον πάπυρο Έμπερς, το αρχαιότερο ιατρικό κείμενο, στην αρχαία Αίγυπτο. Από εκεί, η μέντα πέρασε στην Παλαιστίνη, όπου χρησίμευε σαν μέσο πληρωμής των φόρων.

Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, ο χριστός απευθυνόμενος στους Φαρισαίους αναφέρει τη μέντα:<<Πληρώνετε φόρους μέντας...Αλλά δεν ενδιαφέρεστε για τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού>>.
Κατά την ελληνική μυθολογία, ο Πλούτωνας, ο θεός του Άδη, ερωτεύτηκε την όμορφη νύμφη Μίνθη. Η γυναίκα του Πλούτωνα, Περσεφόνη, ζήλεψε τη Μίνθη και τη μεταμόρφωσε σε φυτό.Ο Πλούτωνας, μη μπορώντας να την επαναφέρει στη ζωή, της χάρισε υπέροχο άρωμα.

Κατά μια άλλη εκδοχή, η Μίνθη ήταν Νύμφη του υποχθόνιου κόσμου, που ο Άδης επιζήτησε να κάνει ερωμένη του. Η Περσεφόνη η κατ' άλλους συγγραφείς, η Δήμητρα καταδίωξε  τη Μίνθη και την ποδοπάτησε ή  όπως λένε άλλοι, την κατακρεούργησε. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της, ο Άδης δεν έκανε καμία  κίνηση για να τη βοηθήσει. Περιορίστηκε να τη μεταμορφώσει σε ένα φυτό, που ξαφνικά φύτρωσε για πρώτη φορά στο βουνό Μίνθη της Τριφυλίας. Είναι η γνωστή μέντα, αφιερωμένη από τότε στο θεό του σκοταδιού.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να προσθέτουν μέντα στο γάλα για να το συντηρούν και πρόσφεραν το βότανο ύστερα από ένα γεύμα ως χωνευτικό.
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό.

Οι Έλληνες επίσης, τη θεωρούσαν αναζωογονητική για το μυαλό και φάρμακο για τον πονοκέφαλο (μία αντίληψη που ισχύει έως και σήμερα).
Ο Πλίνιος υποστήριζε ότι η μέντα αναζωογονεί το πνεύμα και σύστηνε την παρουσία της στις αίθουσες ασθενών, ώστε να διευκολύνεται η ανάρρωσή τους. Ο Διοσκουρίδης τη θεωρούσε θερμαντική και κατά συνέπεια αφροδισιακή.

Οι Κινέζοι και οι Άραβες γιατροί χρησιμοποιούσαν τη μέντα ως τονωτικό και χωνευτικό, του βήχα και του πυρετού. Οι Άραβες ιδιαίτερα, λατρεύουν τη μέντα και τη θεωρούν ως ιδιαίτερα αφροδισιακή.

Η  Σεχραζάτ, που διηγούνταν στο Σουλτάνο τις ιστορίες στις Χίλιες και Μία Νύχτες, οφείλει ίσως τη ζωή της σε μερικά φλιτζάνια μυρωδάτο τσάι μέντας, που της σερβίριζαν κάθε μέρα, πριν ξημερώσει, την ίδια πάντα ώρα, για να μπορεί  να συνεχίζει τις ιστορίες του Σεβάχ του Θαλασσινού και του Αλαντίν. Ακόμη και ο Σαίξπηρ την αναφέρει, μαζί με τη λεβάντα και το δεντρολίβανο, ως διεγερτικό για τους κυρίους της μέσης ηλικίας.

-Μπορεί να έχει θετική επίδραση στα συμπτώματα του πολυ-κυστικού συνδρόμου ωοθηκών.
-Για τη θεραπεία της διάρροιας, γαστρικό πυρετό ή τοξικές λοιμώξεις.
-Φαίνεται ότι βοηθάει τη μνήμη, για αυτό το λόγο συνιστάται σε περιόδους εξετάσεων.
-Είναι βοηθητική στους πονοκεφάλους κ.α.

Δυόσμος

Δυόσμος ο αρωματικός, ευεργετικός και θεραπευτικός

Ο δυόσμος ανήκει στην οικογένεια της μέντας και έχει τις ίδιες αρωματικές ιδιότητες. Μαζί με το βασιλικό, είναι από τα πιο διάσημα αρωματικά χόρτα. Ονομάζεται  ακόμα βασιλικός της Βηθλεέμ και Μέντα της Παναγίας.
. Φυτρώνει μόνο του σε υγρούς  και ορεινούς τόπους, αλλά συνήθως καλλιεργείται σε κήπους και σε γλάστρες για να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική ως καρύκευμα.
Υπάρχουν πάνω από 30 διαφορετικές ποικιλίες δυόσμου. Τα φύλλα του δυόσμου, φρέσκα ή αποξηραμένα, χρησιμοποιούνται στη μαγειρική (σε κεφτέδες, γεμιστά, σάλτσες, κρεατόπιτες, ροφήματα, αρωματικά ξίδια κλπ),στη φαρμακοβιομηχανία ως βελτιωτικό γεύσης και οσμής, σε διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα (παστίλιες για το βήχα, σιρόπι για γαργάρες κλπ.) και στην αρωματοβιομηχανία για τον αρωματισμό σαπουνιών και την παρασκευή αρωμάτων. Το άρωμα του δυόσμου παρασκευάζεται και συνθετικά σε εργαστήρια και χρησιμοποιείται επίσης σε πολλά προϊόντα (π.χ. στις οδοντόκρεμες).

Ο δυόσμος χρησιμοποιήθηκε από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν το τραπέζι τους με δυόσμο πριν  καθίσουν να φάνε, αλλά έφτιαχναν με αυτόν και μύρο. Τον 6ο αιώνα πρωτοεμφανίζονται ειδικές κρέμες καθαρισμού δοντιών με πρώτη ύλη το δυόσμο.
Οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι απέδιδαν σε αυτόν πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, αλλά συνήθιζαν να αρωματίζουν και το νερό στο οποίο έκαναν μπάνιο. Οι Άγγλοι έφτιαχναν περίφημες σάλτσες. Στην Κρήτη τον λένε μπάλσαμο και τον χρησιμοποιούν σε πολλά γλυκά με βάση το ανθότυρο.
Ο δυόσμος είναι ένα είδος φυτού πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα, με ωραίο και ευχάριστο άρωμα, το οποίο καλλιεργείται σε αυλές και κήπους, μαζεύεται όλο το χρόνο και μπορούμε να τον έχουμε πάντα  φρέσκο σε μια γλάστρα, ή να τον αποξεράνουμε σε ένα βάζο.

Στον δυόσμο αποδίδονται πολλές ευεργετικές ιδιότητες,όπως καταπολέμηση των πόνων του στομάχου και των κολικών του νεφρού, της ναυτίας, του λόξυγκα. Επίσης προσφέρει πολλά κατά της νευρώσεων και τις διάφορες εκδηλώσεις της, πονοκέφαλοι, αϋπνίες, σπασμοί, τρεμούλες, ημικρανίες, ταχυπαλμίες.
Τονώνει τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος, του ήπατος και της χολής, βοηθά στην αποβολή των εντερικών αερίων.Χρησιμοποιείται κατά της διάρροιας των πόνων της περιόδου και για την ανακούφιση από ρευματισμούς, σε περιπτώσεις αμυγδαλιτιδας, ουλίτιδας και φλεγμονές του ρινοφάρυγγα.Επίσης  ανακουφίζουν τους πόνους των ρευματισμών αν τα τρίψουμε στις κλειδώσεις και σταματούν τον πονοκέφαλο αν τα τρίψουμε στο μέτωπο. Είναι τονωτικός χωνευτικός, καταπραϋντικό του στομάχου,αντισπασμωδικό, σταματάει τον λόξυγκα ενώ η μάσηση των φύλλων του ανακουφίζει από τις ημικρανίες και τον πονόδοντο.

Χαμομήλι

Ένα ευεργετικό βότανο με πολλές ιδιότητες.

Το χαμομήλι  είναι ένα από τα πιο ευεργετικά βότανα με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες.
Πήρε το όνομα του από το άρωμά του και την χαμηλή ανάπτυξή του (μήλο του εδάφους).
Ταπεινό σε εμφάνιση, αλλά με πολύ σημαντικές ιδιότητες, θεωρείται από τα πιο χρήσιμα φαρμακευτικά φυτά Η δράση του εξάλλου είναι γνωστή από την αρχαιότητα, καθώς οι αρχαίοι Έλληνες εκμεταλλεύονταν τις πολύτιμες και καταπραϋντικές του ιδιότητες. Σύγχρονες έρευνες επαληθεύουν την χρησιμότητα του χαμομηλιού ως φάρμακο σε ένα ευρύτατο φάσμα παθήσεων.
Αξίζει να σημειωθεί  ότι το χαμομήλι μεταξύ άλλων περιέχει κάλιο, μαγνήσιο και ασβέστιο.

-Ηρεμεί τα νεύρα και ανακουφίζει από έντονα συναισθηματικά προβλήματα.
-Χρησιμοποιείται κατά της αϋπνίας (ενισχύοντας τον ύπνο),της ανησυχίας και της νευρικής έντασης.
-Ηρεμιστικό σε καταστάσεις στρες, ημικρανίες, νευραλγίες και ζαλάδες.
-Επουλώνει τις πληγές, τα εγκαύματα και καταπραΰνει τα εκζέματα.
-Αντιπυρετικές και αντιαλλεργικές  ιδιότητες.
-Χρήσιμο για τη νευρική δυσπεψία, τους κολικούς, τον τυμπανισμό και τα αέρια.κ.α.

Να μην ξεχνάμε όμως ότι θέλει προσοχή στην υπερκατανάλωση καθώς μπορεί να επιφέρει ναυτία, πονοκεφάλους, αύξηση των καρδιακών παλμών και αϋπνίες. Επιπλέον,το αιθέριο έλαιο θα πρέπει να αποφεύγεται εντελώς από τις  εγκύους αφού είναι διεγερτικό της μήτρας.

Το χαμομήλι το το χρησιμοποιούσαν από την αρχαιότητα.Οι άραβες γιατροί συνιστούσαν το έλαιο του για εντριβές. Από τον 1ο αιώνα μ.χ ήταν γνωστή η δράση του επί του πεπτικού συστήματος.
Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο και μάλιστα οι Αιγύπτιοι το είχαν αφιερώσει στο θεό Ήλιο, που ήταν ιατρός των μολυσματικών νόσων.Είναι πιθανότατα το ίδιο φυτό με το χαμαίμηλον του Γαληνού και μία από τις ανθέμιδες του Διοσκουρίδη.

Θυμάρι

Εξαιρετικά ανθεκτικό φυτό και ιδιαίτερα αγαπητό όχι μόνο στις μέλισσες, αλλά και στον άνθρωπο, χάρη στις πλούσιες αρωματικές και θεραπευτικές του ιδιότητες .Το θυμάρι βρίσκει εφαρμογή στην εναλλακτική ιατρική και φυσικά στη μαγειρική.
Το θυμάρι-ή θύμος, όπως το ονόμαζαν οι αρχαίοι-προέρχεται από το ρήμα θύω, το οποίο, μεταξύ άλλων,σήμαινε θυμιατίζω και θυσιάζω. Οι αρχαίοι Έλληνες, λόγο της έντονης οσμής του, το χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα στους βωμούς, κατά τη διάρκεια τελετών θυσίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε μπάνιο σε νερό με θυμάρι για να απαλλαγεί από τις ψείρες, ενώ το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι πολεμιστές πριν από τη μάχη για να αποκτήσουν θάρρος, δύναμη και ενεργητικότητα. Η θεραπευτική του δράση στους πνεύμονες και στους βρόγχους έγινε γνωστή τον Μεσαίωνα. Τα μέρη του θυμαριού που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα και ανθοφόρες κορυφές, που συλλέγονται από τον Ιούνιο  έως τον Αύγουστο. Το πιο γνωστό προϊόν του είναι το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο  μέλι.
-Χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση γυναικολογικών μυκητιάσεων, καθώς το αιθέριο έλαιο του θυμαριού έχει ισχυρές αντισηπτικές, αντιβακτηριδιακές και μυκητοκτόνες ιδιότητες.
-Ανακουφίζει από τα συμπτώματα της γρίπης. Ένα ζεστό ρόφημα θυμαριού δρα ως αντιπυρετικό.
-Χρησιμοποιείται ως καταπραϋντικό σε δερματικά προβλήματα(π.χ. ακμή, δερματίτιδα), ενώ συμβάλλει και στην αντιμετώπιση της τριχόπτωσις.κ.α.

Έχει έντονη και ελαφρώς πικάντικη γεύση, γι' αυτό καλό είναι να χρησιμοποιείται με φειδώ. Ξερό το χρησιμοποιούμε ως μπαχαρικό για να αρωματίσουμε κρέατα, ψάρια, πίτες, ζυμαρικά, σούπες, διάφορες σάλτσες(π.χ. ντομάτας) και τυριά (κυρίως τα κρεμώδη).

Η λέξη Θύμος, που είναι η επιστημονική ονομασία του θυμαριού προέρχεται από το αρχαιοελληνικό θύο=θυσιάζω, ετυμολογία που δικαιολογεί την παρουσία του θυμαριού, στο κάψιμο θυμιαμάτων στους βωμούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώσουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξύδι. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Ο Πλίνιος το 77μ.χ συνιστούσε κομπρέσες από θυμάρι και ξύδι, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων. Επίσης, το χρησιμοποιούσε κατά των εντόμων. Ο Μέγας  Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του κατά  των φθειρών. Τον 16ο αιώνα, οι γυναίκες πρόσφεραν στους αγαπημένους τους, σούπα με τριμμένο θυμάρι και μπύρα ως αφροδισιακό. Την ίδια εποχή, χρησιμοποιούσαν το θυμάρι κατά της μελαγχολίας, γεμίζοντας τα μαξιλάρια του ασθενή, με θρυμματισμένο  θυμάρι.

Βασιλικός

Βασιλικός  ο αρωματικός. Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν καταραμένο, ενώ οι χριστιανοί φυτό του Σταυρού και μεγάλη ευλογία. Το έφερε ο Μέγας Αλέξανδρος από τις Ινδίες. Ένα γνωμικό αναφέρει πως <όπου φυτρώνει βασιλικός δεν φυτρώνει το κακό>. Το συγκεκριμένο βότανο έχει συνδεθεί με τη χριστιανική παράδοση καθώς η παράδοση αναφέρει ότι φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο χριστός. Γι' αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ο <<βασιλιάς>> των βοτάνων.

Η λέξη βασιλικός  προέρχεται από το <<βασιλέα>>. Ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε τον βασιλικό στην Ελλάδα από την εκστρατεία του στις Ινδίες, όπου θεωρείται ο τόπος καταγωγής του και είναι το ιερό φυτό των Ινδουιστών. Ο μύθος θέλει την όμορφη  Τούλσι- στα ινδικά ο βασιλικός - να μεταμορφώνεται σε φυτό για να γλυτώσει από τον έρωτα του θεού Βισνού.

Σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 60 ποικιλίες. Ανάλογα το είδος υπάρχει και η ανάλογη ονομασία όπως αθάνατος, πλατύφυλλος, σγουρός. Λέγεται επίσης πως όταν η  Αγία Ελένη έφτασε στην Παλαιστίνη για να βρει τον σταυρό του χριστού είδε έναν θάμνο από τον οποίο ανάβλυζε μια έντονη μυρωδιά. Το εξέλαβε ως θεϊκό σημάδι και ξεκίνησε να σκάβει στη ρίζα του, όπου τελικά βρήκε το ιερό σύμβολο του χριστιανισμού. Από εκεί πιθανόν πηγάζει και το χριστιανικό έθιμο να πηγαίνουμε βασιλικούς στην εκκλησία στις 14 Σεπτέμβρη, την ημέρα του Σταυρού.

Αντιθέτως, οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την έντονη μυρωδιά του κατάρα. Δεν το είχαν σε υπόληψη γιατί θεωρούσαν ότι ήταν το αγαπημένο φυτό των σκορπιών  που φώλιαζαν κάτω από τα φύλλα του. Οι Ρωμαίοι το θεωρούσαν ερωτικό φίλτρο. Οι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν μαζί με άλλα φυτά στις ταριχεύσεις και οι Γαλάτες σε τελετές εξαγνισμού μαζί με νερό πηγής.

Στην Ελλάδα ο βασιλικός θεωρείται το φυτό του καλοκαιριού και είναι συνδεδεμένος με την καλή τύχη.

-Το τσάι από βασιλικό βοηθάει στην πέψη και  καταπραΰνει το έντερο.

-Το εκχύλισμα βασιλικού δρα ευεργετικά στις περιπτώσεις στοματίτιδας και επιχείλιου έρπητα.

-Συνιστάται στις ημικρανίες, τους πονοκεφάλους, την απλή ναυτία και τη ναυτία της εγκυμοσύνης.

-Το αιθέριο έλαιο του βασιλικού ανακουφίζει από το βήχα, τη γρίπη και το κρύωμα, την κατάθλιψη και την ατονία και καταπραΰνει από τα τσιμπήματα από τα έντομα και τα φίδια κ.α.

-Αρωματίζει διάφορα ψητά, σαλάτες, βραστά, κοκκινιστά, σούπες κλπ. ενώ ταιριάζει πολύ σε σάλτσες που έχουν ως βάση τη φρέσκια ντομάτα. Στην Ιταλική κουζίνα, η σάλτσα ζυμαρικών πέστο (pesto), μια πράσινη Ιταλική σάλτσα ελαίου και βοτάνου, έχει για βάση της το βασιλικό.

-

Μελισσόχορτο-Μελισσοβότανο

Αφιερωμένο στη θεά Άρτεμη, το μελισσόχορτο ήταν για περισότερο από 2.000 χρόνια πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξιρίων ζωής.Κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν το μελισσόχορτο για να φιάχνουν ελιξίρια νεότητας.Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τους Πλίνιο,Θεόφραστο και Διοσκουρίδη με τις ονομασίες μελόφυλλον, μελίτταιον και μελίτιον.Για περισσότερα από 2.000 χρόνια το μελισσόχορτο ήταν πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξηρίων της ζωής,ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στον τον Αβικέννα,Άραβα γιατρό του 11ου αιώνα.Επί αιώνες ήταν δημοφιλές ώς αποτελεσματική θεραπεία για τη μελαγχολία, το λήθαργο, την κακή μνήμη, αλλά και ώς βοήθημα για την αποκατάσταση της νεανικής <<ζωτικότητας>>.Οι μοναχοί του μεσαίωνα έβαζαν μελισσόχορτο μέσα σε <<τονωτικά>> που <<ανακούφιζαν την καρδιά>> για να δυναμώσουν την καρδιά και να τονώσουν τη διάθεση.Το νερό των Καρμελιτών ένα παρασκεύασμα του 17ου αι. που έφιαχναν οι μοναχές του τάγματος των Καρμελιτών για δυναμωτικό και κατευναστικό των νευρικών πονοκεφάλων και της νευραλγίας,συνδύαζε μελισόχορτο με φλούδα λεμονιού, μοσχοκάρυδο και ρίζα αγγελικής. Λέγεται και <<φυτό της μακροζωίας>>.Το μελισσόχορτο είναι θαυμάσια θεραπεία για τα νεύρα.Καταπρα



Αφιερωμένο στη θεά Άρτεμη ,το μελισσόχορτο ήταν για περισσότερο από 2.000 χρόνια πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξίριον ζωής.Ακόμη και σήμερα απασχολεί την παραδοσιακή ιατρική με τις πολλαπλές ιδιότητές του,κυρίως στην αντιμετώπιση διαταραχών του νευρικού συστήματος και την αποφυγή ανάπτυξης έλκους.
Κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν το μελισσόχορτο για να φτιάχνουν ελιξίρια νεότητας.Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τους Πλίνιο, Θεόφραστο και Διοσκουρίδη με τις ονομασίες μελόφυλλον, μελίτταιον και μελίτιον.Για περισσότερο από 2.000 χρόνια το μελισσόχορτο ήταν πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξίριον της ζωής,ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στον  τον Αβικέννα, Άραβα γιατρό του 11ου αι. Επί αιώνες ήταν δημοφιλές ως αποτελεσματική θεραπεία για τη μελαγχολία, το λήθαργο, την κακή μνήμη, αλλά και ως βοήθημα για την αποκατάσταση της νεανικής ζωτικότητας.Οι μοναχοί του μεσαίωνα έβαζαν μελισσόχορτο μέσα σε τονωτικά που ανακούφιζαν την καρδιά, για να δυναμώσουν την καρδιά και να τονώσουν τη διάθεση.Το νερό των Καρμελιτών ένα παρασκεύασμα του 17ου αι. που έφτιαχναν οι μοναχές του τάγματος των Καρμελιτών για δυναμωτικό και κατευναστικό των νευρικών πονοκεφάλων και της νευραλγίας, συνδύαζε μελισσόχορτο με φλούδα λεμονιού,μοσχοκάρυδο και ρίζα αγγελικής. Λέγεται και <<φυτό της μακροζωίας>>. Το μελισσόχορτο είναι θαυμάσια θεραπεία για τα νεύρα.Καταπραΰνει την ένταση, ανεβάζει τη διάθεση και αποκαθιστά την ενέργεια όταν είστε πολύ κουρασμένοι.Το ήπιο έγχυμα του φυτού ηρεμεί τους παιδικούς πονόκοιλους νευρικής φύσεως.Το ζεστό τσάι από μελισσόχορτο είναι το καλύτερο για όσους  διαβάζουν τις εξετάσεις.Στην πραγματικότητα παλιότερα αποκαλούσαν το μελισσόχορτο <<το βότανο των μαθητών>>.
























'ύ